نجات اقتصاد کشاورزی با حمایت از صنایع فرآوری
امیر یوسفی، رئیس اتاق گرگان در یادداشتی به سیاستهای حمایتی حوزه کشاورزی از طریق توسعه و تقویت زنجیره تولید پرداخته و بر لزوم حمایت از صنایع فراوری برای نجات بخش کشاورزی تاکید کرده است.
در شرایط کنونی که اقتصاد ایران با چالش‌‌‌های متعددی در بخش‌‌‌های تولید، صادرات و توسعه بازارهای جهانی مواجه است، بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازنگری در سیاستهای حمایتی از زنجیره تولید تا صادرات هستیم. یکی از مهم‌‌‌ترین مسائل پیش‌‌‌روی اقتصاد کشاورزی و صنایع غذایی کشور، خام‌‌‌فروشی محصولات کشاورزی و غفلت از ارزش افزوده‌‌‌ای است که می‌توان از فرآوری این محصولات به دست آورد.
تجربه صادرات محصولات خام مانند سیب‌‌‌زمینی، که اخیرا شاهد آن بودیم، به‌‌‌روشنی نشان می‌دهد که تداوم این رویه به زیان تولیدکنندگان داخلی، صنایع پایین‌‌‌دستی و در نهایت اقتصاد ملی خواهد بود. در حالی که بخش زیادی از محصولات کشاورزی ما بدون هیچ فرآوری و با قیمتی پایین صادر می‌شود، ناچار می‌‌‌شویم همان محصولات را با قیمتی چندبرابر وارد کنیم. این روند ناپایدار نه‌‌‌تنها به خروج ارز از کشور منجر می‌شود، بلکه ظرفیت‌‌‌های اشتغال، تولید ثروت و توسعه تکنولوژی را نیز از بین می‌‌‌برد.
یکی از الزامات جدی امروز ما، توسعه صنایع فرآوری و حمایت هدفمند از زنجیره ارزش کشاورزی و غذایی کشور است. ایجاد واحدهای فرآوری کوچک و متوسط در مناطق تولیدکننده، جذب سرمایه‌‌‌گذاری داخلی و خارجی برای صنایع غذایی و تسهیل صادرات محصولات با ارزش افزوده بالا، باید به یک استراتژی ملی تبدیل شود. ما نیازمند سیاستهای تشویقی واقعی برای سرمایه‌‌‌گذاران در این حوزه هستیم، سیاست‌‌‌هایی که با ثبات، شفاف و مبتنی بر واقعیت‌‌‌های اقتصادی تدوین شوند.
از سوی دیگر، توسعه زیرساخت‌‌‌های صادراتی شامل بهبود لجستیک، ایجاد مراکز تجمیع و بسته‌‌‌بندی مدرن، گسترش دسترسی به بازارهای هدف و حمایت از برندینگ محصولات غذایی ایرانی، ضرورت‌‌‌هایی اجتناب‌‌‌ناپذیر برای آینده این صنعت است. نباید فراموش کنیم که بازار جهانی مواد غذایی رقابتی، تخصصی و بسیار حساس به کیفیت و استانداردهاست؛ بنابراین ارتقای مهارت نیروی انسانی، نوسازی ماشین‌‌‌آلات و تطبیق با استانداردهای بین‌المللی، لازمه حضور پایدار در این عرصه خواهد بود.
در استان گلستان، به عنوان یکی از قطب‌‌‌های کشاورزی کشور، بارها شاهد این بوده‌‌‌ایم که نبود صنایع تبدیلی و فرآوری موجب شده است که کشاورزان با بحران‌هایی مانند افت شدید قیمت محصولات یا ناتوانی در فروش مواجه شوند. توسعه صنایع تبدیلی، نه تنها ضامن پایداری اقتصادی تولیدکنندگان خواهد بود، بلکه می‌تواند گلستان را به یکی از پایگاه‌‌‌های صادرات صنایع غذایی ایران بدل کند.
در پایان باید تاکید کرد که بدون تعامل موثر بخش خصوصی و دولت، نمی‌توان بر چالش‌‌‌های این بخش فائق آمد. اصلاح قوانین، کاهش بوروکراسی‌‌‌های اداری، تامین مالی پروژه‌‌‌های فرآوری و صادراتی، و حمایت از شرکت‌های دانش‌‌‌بنیان فعال در حوزه غذا، از جمله الزامات موفقیت در این مسیر است.
امروز باید تصمیم بگیریم: یا همچنان خام‌‌‌فروش بمانیم و مزیت‌‌‌های خود را ارزان به دیگران واگذار کنیم، یا با سرمایه‌‌‌گذاری در صنایع فرآوری و ارتقای کیفیت، ارزش واقعی محصولات ایرانی را در بازارهای جهانی به نمایش بگذاریم. انتخاب ما، آینده کشاورزی و صنایع غذایی ایران را رقم خواهد زد